Vrijdag de dertiende maart, echt zo een dag, zo vlak voor het weekend om gewoon je spullen te pakken om een gezellig weekend in de sneeuw te vertoeven. Zo gezegd, zo gedaan, daar gingen 35 VenVers, of mensen die zichzelf nauw genoeg verwant voelen met deze club richting het Duitse Winterberg.
De vroegste vogels vertrokken rond een uur of zes in de ochtend richting het skioord dat op viertal auto-uren rijden van het Friese land verwijderd is. Beperkt door studie, werk en andere minder belangrijke tijdrovende activiteiten ging de hele groep verdeeld over deze zonnige vrijdag richting het hotel “Der Brabander”. Jan Jacob “ik regel het wel” van der Zee had daar voldoende slaapplaatsen weten te bemachtigen voor deze Gariper enclave. Alvorens de, voor het gros zo noodzakelijke, skilessen konden beginnen, kon er omgekleed worden in de kleedkamer annex berging. Inmiddels was de skiverhuur verwittigd van de komst van dit bijzondere groepje, zodat de huur van het skimateriaal vlot verliep. Zo kwam het dat rond de klok van half twaalf de eerste skiërs op de, achter het hotel gesitueerde, piste konden aantreden voor hun eerste afdalingen. De één met knikkende knieën de ander louter op ervaring. Voor degenen die het nodig achten dat de skisport hen op een professionele wijze bijgebracht diende te worden, begonnen de lessen rond het middaguur.

Zo druppelde het totale gezelschap langzaamaan deze dag het pittoreske plaatsje Winterberg binnen, dit was merkbaar door het steeds hoger worden gehalte aan bekende gezichten op het witte heuvelachtige landschap. Om half vijf sloten de spreekwoordelijke deuren van de skiliften wat het sein was om de après-ski te starten im Skihhütte. Na de nodige vloeibare versnaperingen werd het tijd om iets meer substantieels te nuttigen. Wat vervolgd werd, voor het merendeel van de groep, in de lokale bar dancing Club 34. Vanaf dat moment gingen langzaamaan de lichtjes uit bij deze mensen. De meesten kwamen in goede toestand weer terug bij het hotel, een enkeling met gekneusde lichaamsdelen om dat het toch nodig werd geacht van bepaalde muurtjes af te springen…

De volgende ochtend kon een prima ontbijt doorgang vinden bij het bijbestelde ontbijtbuffet. Hier en daar werd nog wel geklaagd over monden zo droog dat ze niet zouden misstaan in een gemiddelde woestijn in het zuidoosten van Angola. Een ander had last van een bonkend hoofd of een vertraagde waarneming.
Deze skidag begon redelijk bewolkt en werd in de loop van de dag afgewisseld met een licht sneeuwbuitje. Het skiplezier werd gedurende de dag regelmatig onderbroken voor de broodnodige apfelstudel und bratwurst. Enige smet op de gehele feestvreugde was de blessure van het enige skislachtoffer van de groep, Natasja. Zij moest de pistes vroegtijdig verlaten met een verdraaide knie. Echter was dit geen reden om niet mee te après-skiën. Deze werd wederom uitbundig gevierd, hier en daar een afvaller daar gelaten. Het is nog lang onrustig gebleven op deze zaterdagavond in de Skihut, hotelbar en op de hotelkamers.

Zondagochtend, wederom tijd voor een stevig ontbijt om de alcohol ietsje gemakkelijker uit het lichaam te kunnen verdrijven. Op deze laatste dag moesten de spullen al weer worden ingepakt alvorens men naar de piste kon vertrekken. Enkele wintersporters onder ons zagen het niet meer zitten om deze laatste skidag in het witte hemelwater te vertoeven en zijn direct huiswaarts gekeerd. Of dit nu aan het skiën of après-skiën heeft gelegen vermeld het verhaal niet. Buiten kijf staat dat de gezelligheid hieraan debet was. In de loop van de dag voelden de meesten wel hun lichaam schreeuwen om rust na dit inspannende maar zeer geslaagde weekend. De ski’s werden weer ingeleverd en rond een uur of vier werd Winterberg toch redelijk ongeschonden achtergelaten om de terugreis naar huis weer te aanvaarden.
Het is een onvergetelijk weekend geworden wat, naar alle waarschijnlijkheid, volgend jaar wederom doorgang gaat vinden.

Een ieder bedankt voor de gezelligheid en het samenzijn.